Κυριακή 30 Απριλίου 2017

Οδοιπορικό στο νησί των Νυμφών

 Υδρούσα ήταν το όνομά της κατά την μυθολογία. Νύμφες ζούσαν κοντά στις πηγές. Σήμερα τη λένε Κέα ή Τζιά.


Κόλποι, όρμοι και ακρωτήρια ζωγραφίζουν το περίγραμμά της. Κοιλάδες και οροπέδια με βελανιδιές στολίζουν το εσωτερικό της. Αρχαία μονοπάτια παράλληλα στις χαράδρες, και ξερολιθιές, οδηγούν στις αρχαίες πόλεις της.




 Στα αρχαϊκά χρόνια ήταν γνωστή ως Τετράπολις γιατί ιδρύθηκαν στο νησί τέσσερις πόλεις κράτη: Η Ιουλίδα, η Κορησσός, η Καρθαία και η Ποιήεσσα.
 Το πλοίο μετά από μια ώρα διαδρομής, φτάνει απο το Λαύριο στην Κορησσία, στη θέση που βρισκόταν η Αρχαία Κορησσός.Tο λιμάνι της είναι ένα από τα μεγαλύτερα και ασφαλέστερα της Μεσογείου. Το στολίζει ο φάρος του Αγίου Νικολάου με το εκκλησάκι του και είναι ο πρώτος φάρος που άναψε στις Κυκλάδες. Ο οικισμός σήμερα έχει παραδοσιακή κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική και είναι από τα πιο τουριστικά μέρη του νησιού διαθέτοντας καταλύματα και καταστήματα.


Στην κορυφή του βουνού και 5 χλμ από το λιμάνι, στέκεται καμαρωτή η χώρα του νησιού, η Ιουλίδα. Λιθόστρωτα δρομάκια, εκκλησίες, και ενδιαφέροντα κτίρια συνθέτουν το εσωτερικό της, προσδίδοντας μια ιδιαίτερη ομορφιά.


Εδώ στεγάζεται και το Αρχαιολογικό μουσείο με εκθέματα από ανασκαφές του νησιού, με κυρίαρχες τις ''Κόρες'' από την ύστερη εποχή του χαλκού.


Το λιθόστρωτο ανηφορικό δρομάκι οδηγεί στο Πέτρινο Λιοντάρι, έργο του 6ου π.Χ. αιώνα. Σύμφωνα με την μυθολογία οι Νύμφες που κατοικούσαν στα δάση, σκότωναν τις γυναίκες του νησιού. Ο Δίας έστειλε τότε το λιοντάρι για να διώξει τις Νύμφες. Πράγματι στο σημείο που είναι στραμμένο το βλέμμα του αγέρωχου λιονταριού, η βλάστηση θυμίζει τόπο νυμφών.


Σε απόσταση δέκα χιλιομέτρων από την Ιουλίδα βρίσκεται ο παραθαλάσσιος οικισμός Ποίσσες που είναι χτισμένος στη θέση της αρχαίας Ποιήεσσας. Στη βόρεια πλευρά του σώζονται λείψανα της αρχαίας Ακρόπολης. Η αμμουδερή παραλία του οικισμού είναι πανέμορφη και την προτιμούν οι επισκέπτες για τα καθαρά νερά και τα αρμυρίκια της.


Συνεχίζοντας την περιήγηση του νησιού παρατηρούμε ότι παντού κυριαρχεί ο σχιστόλιθος με τον οποίο είναι χτισμένα τα σπίτια και οι ξερολιθιές προσφέροντας ένα ωραίο αποτέλεσμα καθώς εντάσσει πλήρως τα κτίσματα στην ομορφιά του τοπίου.
Οι  παραλίες του νησιού, όπως η Κορησσία, το Βουρκάρι, ο Κούνδουρος, το Σπαθί, το Λιπαρό, τα Ξύλα, σχεδόν ανέγγιχτες, περιμένουν τον επισκέπτη να τις απολαύσει.
Ο περιηγητής που θα προχωρήσει στο εσωτερικό του νησιού θα μείνει κατάπληκτος όταν φθάσει στην περιοχή Περαμεριά, που είναι κατάφυτη από βελανιδιές. Το πανέμορφο αυτό δρυοδάσος είναι το μεγαλύτερο της περιοχής του κεντρικού Αιγαίου.



Όπως σε όλα τα νησιά των Κυκλάδων, η Κέα στολίζεται με πολυάριθμες εκκλησίες, που βρίσκονται παντού. Προστάτιδα του νησιού είναι η Παναγία η Καστριανή που ιδρύθηκε το έτος 1700.


 Ένα νησί με την δική του μοναδική ομορφιά και ιστορία η Κέα, έχει ένα σπουδαίο δίκτυο μονοπατιών που έχουν χαρακτηρισθεί ως Δίκτυο Πολιτιστικού Ενδιαφέροντος. Είναι σηματοδοτημένα, και ο περιηγητής που θα τα ακολουθήσει, θα βυθιστεί στην ιστορία του νησιού, καθώς ακολουθούν πανάρχαιες διαδρομές. Πατήστε ΕΔΩ για να τα περπατήσετε.
 Στο αφιέρωμά μας αυτό θα περιγράψουμε τη διαδρομή του μονοπατιού Νο 6 (Πατήστε ΕΔΩ για πλοήγηση με τους χάρτες της HERE), από το χωριό Σταυρουδάκι στην Αρχαία Καρθαία, και θα προσπαθήσουμε να "ψηλαφίσουμε" την αρχαία διαδρομή.
Στο χωριό Σταυρουδάκι υπάρχει πινακίδα προς Καρθαία, που οδηγεί στο Χαλτσιδιό όπου υπάρχει ένας αρχαίος πύργος. Από εκεί αρχίζει η κατάβαση στο πλακόστρωτο αρχαίο μονοπάτι με προορισμό τον αρχαιολογικό χώρο της Αρχαίας Καρθαίας που κατοικήθηκε από το τέλος της γεωμετρικής εποχής έως την ύστερη Αρχαιότητα και άκμασε κατά την Αρχαϊκή  περίοδο. Τα σπουδαία ερείπια ερευνήθηκαν από τους αρχαιολόγους το 1902( Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή) και συνεχίσθηκαν την δεκαετία του 1960 από την Ελληνική Αρχαιολογική Υπηρεσία με εντατικοποίηση το 1987-1995.


Η διαδρομή είναι πραγματικά μαγική.  Το τοπίο μοιάζει διαχρονικό, αιώνιο, και αληθινό.  Δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί κανείς: Άραγε ποιος ευλόγησε αυτό το τόπο; Ο ίδιος ο Απόλλωνας, που σύμφωνα με τον Απολλώνιο τον Ρόδιο έστειλε τον γιό του Αρισταίο για να σώσει το νησί απο την ξηρασία; Ποιοί άραγε περπάτησαν αυτό το πανάρχαιο μονοπάτι; Ο Ακόντιος και η Κυδίππη; Ο ποιητής Σιμωνίδης και ο φιλόσοφος Αρίστων;



Στα αριστερά οι ξερολιθιές, τα εξωκλήσια και οι αγροικίες, κεντούν το τοπίο και τα χρώματα της βλάστησης τέρπουν τους οφθαλμούς. Στη σκέψη έρχεται πως σε ένα τέτοιο σημείο έκρυψε ο νέος τον γέροντα πατέρα του για να μην πιεί το κώνειο σύμφωνα με το έθιμο (παραθέτουμε σχετικό κείμενο της Ρένας Καρακατσάνη στο περιοδικό Ελληνικό Πανόραμα 2007).

Το έθιμο της αυτοκτονίας των γερόντων της Κέας ‘’Κείων νόμιμον’’
Για το έθιμο της αυτοκτονίας των γερόντων του νησιού με κώνειο, υπάρχει η περιγραφή του Ρωμαίου συγγραφέα Βαλέριου Μάξιμου (Valerius Maximus), όταν το 18μ.Χ συνοδεύοντας τον ύπατο Πομπήιο Σέξτο (Sextus Pompeius) κατά το ταξίδι τους προς τη Μ. Ασία χρειάστηκε να καταφύγουν λόγω μιας μεγάλης θαλασσοταραχής στο νησί.
Μια ηλικιωμένη γυναίκα ανώτερης τάξης προσκάλεσε τον Πομπήιο να παραστεί στην αυτοκτονία της. Όταν εκείνος προσπάθησε να την μεταπείσει εκείνη του είπε.
‘’ Μέχρι τώρα , έβλεπα πάντα την τύχη να μου χαμογελάει. Φοβάμαι μήπως η αγάπη για τη ζωή με εκθέσει σε σκληρές αλλαγές και τελειώσω το βίο μου άθλια, αφού υποστώ τα πιο φρικτά βάσανα. Γιατί ο θάνατος είναι πιο ευχάριστος όταν έρχεται όταν είσαι ευτυχισμένος’’.
Στη συνέχεια προέτρεψε τα παιδιά της να είναι μονιασμένα, τους μοίρασε την περιουσία της και αφού προσευχήθηκε στον Ερμή να την οδηγήσει μέσα από εύκολο δρόμο στον Άδη, ήπιε το κώνειο. Έδειξε με τη σειρά τα μέρη του σώματος της που πάγωναν και όταν ένοιωσε ότι το ψύχος έφτανε στα σπλάχνα και την καρδιά της, ζήτησε από τις κόρες της να της κλείσουν τα μάτια. Και το κείμενο τελειώνει ‘’Ημείς εκστατικοί προ του καινοφανούς θεάματος απήλθομεν δακρυρροούντες.’’
Το έθιμο λέγεται ότι έλαβε τέλος ως εξής:
Ένας νέος που υπεραγαπούσε τον γέροντα πατέρα του, για να τον προφυλάξει από το έθιμο τον έκρυψε και του έδινε το μισό ψωμί του, για να τον κρατήσει στη ζωή. Όταν κάποτε επρόκειτο να εκλέξουν τον άρχοντα του τόπου, διακήρυξαν ότι θα εκλεγόταν εκείνος που θα έβλεπε πρώτος τον ήλιο ν΄ ανατέλλει. Ο νέος ακολουθώντας τη συμβουλή του πατέρα του, αντί να κοιτάζει προς την ανατολή, όπως έκαναν όλοι οι άλλοι, κοίταζε τις κορφές των βουνών στη δύση και τις είδε πρώτος να φωτίζονται από τις ακτίνες του ήλιου . Έτσι έγινε άρχοντας. Όταν αργότερα ρωτήθηκε αν είχε σκεφτεί μόνος του αυτό το τέχνασμα ή τον είχε συμβουλέψει κάποιος άλλος, εκείνος ομολόγησε την αλήθεια. Έτσι σταμάτησε αυτό το έθιμο αφού κατάλαβαν την αξία των γερόντων και των συμβουλών τους.
Πιο κάτω διακρίνονται τα ερείπια του παλαιού υδραγωγείου των Καρθαιέων δίπλα στα όμορφα περιβόλια των σημερινών κατοίκων.

Η πορεία συνεχίζεται στη πηγή Βαθυποτάμου και το ρέμα, που μοιάζει τόπος κατοικίας νεράιδων και ξωτικών, καθώς είναι πλήρως σκιασμένο και στεφανωμένο, από πικροδάφνες, καλαμιές και λυγαριές που μοσχομυρίζουν. Στο τέλος του, ξάφνου με δέος αντικρίζει κανείς τις Μικρές Πόλλες, έναν όρμο με καταγάλανα νερά.

Στα δεξιά το εκκλησάκι της Παναγίας των Πολώ στολίζει το τοπίο.

Στα αριστερά η αρχαιότητα σμίγει με το πέλαγος, όπως το χθες σμίγει με το σήμερα. Τα ερείπια της ακρόπολης, του ναού του Απόλλωνα,του ναού της Αθηνάς και του αρχαίου θεάτρου στέκουν μάρτυρες αδιάψευστοι της λαμπρότητας και της ακμής της Αρχαίας Καρθαίας.






Τα δικά μας λόγια είναι φτωχά για να περιγράψουν το μεγαλείο που απλώνεται εμπρός μας. Γι αυτό ας κλείσουμε την περιήγησή μας με τα λόγια του Πινδάρου στο 4ο παιάνα: "Αυτόν τον στενό, βραχώδη κόρφο της γης, την Καρθαία, δεν θα τον άλλαζα ούτε με την ίδια τη Βαβυλώνα".

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ναός Αγίου Γρηγορίου Θεολόγου, Θηβών

Πρόκειται για τα λείψανα σημαντικού μεσοβυζαντινού ναού, σε οικόπεδο των οδών Δίρκης και Πελοπίδου (Στ. Βρυζάκη) στο νοτιοανατ...