Ο Λόφος των Νυμφών υποδέχεται την σύγχρονη τέχνη

   ''Να μείνει ώς έχει'' αμόλυντο και ανέγγιχτο.

Αυτό επιθυμεί ο αρχιτέκτονας Θεόφιλος Χάνσεν που σχεδίασε το κτίριο του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών με δωρεά του Γεωργίου Σίνα.

  Άραγε γιατί να μείνει ανέγγιχτο; Αντιπροσωπεύει την τελειότητα; Πώς ορίζεται το τέλειο; Εάν δεν πρέπει να αγγιχθεί, πως μπορεί να φιλοξενεί;

 Έναυσμα για παρατήρηση μας δίνει το ''Θέατρο της Εξαφάνισης'' του Αργεντινού εικαστικού Αντριάν Βιλάρ Ρόχας, που παρουσιάζεται στο Λόφο των Νυμφών και στο χώρο του Αστεροσκοπείου, από την 1η Ιουνίου έως την 24η Σεπτεμβρίου  2017.

 Ας περιηγηθούμε λοιπόν μέσα στα μονοπάτια της εικαστικής τέχνης και ας παρατηρήσουμε.

 Περνώντας τη καγκελόπορτα και στρίβοντας αμέσως δεξιά, μια περιοχή έντονης βλάστησης, με καρπούς ανεπάντεχα λες χωμένους στα φυλλώματα, προκαλεί την έκπληξη.

 Τα χρώματα υπέροχα, σαν μετουσίωση ζωής πάνω στα αρχαία χώματα, τονίζονται από τον πρωινό ήλιο. Τα τζιτζίκια τραγουδούν και η ελαφριά μυρουδιά της γης και των φυτών πλανιέται στην ατμόσφαιρα.

      Άραγε, αυτό το υπέροχο μονοπάτι που οδηγεί; Θα αναρωτηθεί κανείς.

 Στα επόμενα κιόλας βήματα έρχεται η απάντηση, καθώς εμπρός μας, αποκαλύπτεται μια περιοχή γυμνή, δίχως βλάστηση γεμάτη χώμα και σπηλιές.

 Εκθέματα διασκορπισμένα στο χώρο  προκαλούν τον επισκέπτη να ανακαλύψει,  μια άλλη πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα γκρίζα που μοιάζει σαν το κομμάτι της συνείδησης του ανθρώπου όπου απωθεί και αποθηκεύει δυσάρεστα γεγονότα. Όσο όμως και αν απωθούνται, υπήρξαν και δημιούργησαν κάποιες από τις σημερινές συνθήκες της ζωής. Είναι μια ζώνη που η σκληρή εικόνα του πολέμου έχει μετατρέψει τη ζωή σε θάνατο και γκρίζα στάχτη..Μια γκρίζα ζώνη που επιχειρεί να συγκλονίσει  και να αφυπνίσει ταυτόχρονα. Να θυμίσει την τραγικότητα κάθε πολέμου και κάθε χωριστικότητας.

Δίπλα στην στάχτη και τα κόκκαλα μια φωλιά πουλιού πάνω σε ένα στρατιωτικό κράνος στέλνει το δικό της μήνυμα. Έχει μέσα αυγά και μπογιές ζωγραφικής. Ναι!  Μέσα από τις στάχτες του πολέμου μπορεί να γεννηθεί μια νέα ζωή και να ''ζωγραφιστεί'' με τα ωραιότερα χρώματα. Αρκεί η καρδιά να στραφεί από το μίσος στην αγάπη και ο νους να ατενίσει τις κορυφές του πνεύματος όπου κατοικούν η ανδρεία, η δικαιοσύνη και η ειρήνη. 

Η προθήκη με τις σημαίες του ''κόσμου'' σε καλεί να αναλογιστείς τους συμβολισμούς. 

Επιτρέπεται άραγε το υπέρτατο και ιερό σύμβολο ενός έθνους, η σημαία, να είναι κουρελιασμένη; Ας ψάξουμε για την απάντηση.

Στη συνέχεια σας παραθέτουμε φωτογραφικό υλικό και σας προτείνουμε να επισκεφθείτε το ''Θέατρο της Εξαφάνισης'' του εξαιρετικού Adrian Villar Rojas, και να εξάγετε τα δικά σας συμπεράσματα. 

 Εμείς θα συνεχίσουμε την επίσκεψή μας παρατηρώντας και προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσουμε τα μηνύματα. Βρισκόμαστε ακόμη στη γκρίζα ζώνη κοιτάζοντας την προθήκη που περιέχει στο πάνω μέρος το σκελετό ενός μαυροπόδαρου άλμπατρος. 

 Πληροφορηθήκαμε ότι ανήκει στα υπό εξαφάνιση είδη. Άραγε τι ωθεί ένα είδος στην εξαφάνιση; Είναι σχέδιο του Δημιουργού, ή απόρροια της ανυπακοής των ανθρώπων στους προαιώνιους νόμους; Έχει το δικαίωμα ο άνθρωπος να φέρεται καταστροφικά στα άλλα έμβια όντα της Γης; Μήπως κάθε μορφή ζωής στον πλανήτη είναι το ίδιο ιερή; Μήπως τα πάντα είναι τοποθετημένα με σοφία και αγάπη; Μήπως όταν διαταράσσεται το σύνολο της Δημιουργίας τα αποτελέσματα είναι καταστροφικά για την ανθρωπότητα;

 Στο κάτω μέρος της προθήκης βρίσκεται ο σκελετός της Λούση που θεωρείται ο αρχαιότερος πρόγονος του ανθρώπου.  Έζησε στην Αιθιοπία πριν από 3,2 εκατομμύρια χρόνια. Από τον πρόγονο αυτόν οι επιστήμονες λένε προήλθε ο σημερινός άνθρωπος. Του χαρίστηκε, του ανθρώπου αυτού, το υπέρτατο και μοναδικό δώρο του λόγου. Με αυτόν δημιούργησε πολιτισμό αλλά και με αυτόν κάθισε στο τραπέζι του πολέμου και κατέστρεψε το πολιτισμό. Κάθε στιγμή όμως στη ζωή του, πάλι του χαρίζεται το δώρο της επιλογής. Μέσω της διάκρισης μπορεί να αποφασίσει αν θα πράξει το αγαθόν και το μη αγαθόν. Το φτερό του άλμπατρος προσφέρεται στον άνθρωπο. Μπορεί να το βουτήξει στο μελάνι και να γράψει τη δική του ιστορία. Θα είναι μια λαμπρή ιστορία πολιτισμού και πνευματικής ανέλιξης, ή θα είναι μια πορεία προς την αδικία, τον όλεθρο και  το πόλεμο; 

 Η γκρίζα ζώνη αφού μας έδωσε τα μηνύματά της τελειώνει. Σε αδιέξοδο. Σε προκαλεί να μπεις ξανά στο μονοπάτι της ζωής και της βλάστησης. Εκεί που οι σπόροι καρπίζουν καθώς  κυριαρχεί το φως και η αλήθεια. Τα καλαμπόκια δίπλα μας λικνίζονται από το αεράκι και μας "λένε"  ότι φυτρώνουν  στην Αργεντινή  στην Ελλάδα και στη Τουρκία.

 Ζητάνε χώμα  και εργασία για να μας δώσουν τροφή. Το χώμα, μας χαρίστηκε. Η εργασία σε συνθήκες ειρήνης είναι ευλογία. Πάλι εμείς θα επιλέξουμε. Οι όψεις του νομίσματος βρίσκονται εντός μας και εμπρός μας κάθε στιγμή και μας παρουσιάζονται από τον Adrian Villar Rojas τόσο δυνατά στις επόμενες εικόνες....

 Με τις σκέψεις αυτές "βγαίνουμε" από το ''Θέατρο της Εξαφάνισης''. Σύμφωνα με όσα παρατηρήσαμε και νοιώσαμε πιστεύουμε ότι μπορεί ο χώρος να παραμείνει" ανέγγιχτος" και "αμόλυντος" και ταυτόχρονα να φιλοξενεί τα έργα ενός εικαστικού, εάν αυτός υπηρετεί το πολιτισμό και τις αξίες του. Πρέπει να δίνεται η δυνατότητα στη Τέχνη να υπηρετεί τη Ζωή, την Πρόοδο,  την Ειρήνη και τα αποτελέσματά της να βρίσκουν την κατάλληλη θέση ώστε να προσφέρονται στο κοινό.

  Μπροστά μας η Ακρόπολη κάτω από το φως του Ελληνικού ουρανού στέκει πάνω στο βράχο γεμάτη κάλος, ρυθμό και αρμονία. Είναι ένα λαμπρό έργο της αλήθειας που έχει αγγίξει την αιωνιότητα. Μακάρι η ανθρωπότητα να αντισταθεί στον άκρατο υλισμό της εποχής μας, στρεφόμενη σε δημιουργία έργων πολιτισμού που προσφέρουν τροφή για πνευματική ανέλιξη.

 Σαν επίλογο θα θέλαμε να πούμε ένα μπράβο στους ανθρώπους που πλαισιώνουν τον Πολιτιστικό και Αναπτυξιακό Οργανισμό ΝΕΟΝ. Με προθυμία, κατάρτιση, ευγένεια και χαμόγελο δίνουν πληροφορίες, ξεναγούν τον επισκέπτη, ενώ ταυτόχρονα τον ωθούν να εξάγει τα δικά του συμπεράσματα.

Δεσποτικό Κυκλάδων, το ιερό του Απόλλωνα

 Πέρα από το συμβατικό χρόνο και μακρυά από την άβυσσο της λησμονιάς, βρίσκεται ανοιχτό το παράθυρο της Αρχαιολογίας που καταδυόμενη σε απύθμενα βάθη παρελθόντος, μας χαρίζει αστραπές της αλήθειας.
 Στην καρδιά του αρχιπελάγους του Αιγαίου, σε ένα τόπο ιερό, παρθένο, σχεδόν άβατο, απαράμιλλου φυσικού κάλους, η αρχαιολογική σκαπάνη μας ανέδειξε ένα άγνωστο αρχαϊκό ιερό. Βρίσκεται στο Δεσποτικό, ένα ακατοίκητο μικρό νησί των Κυκλάδων απέναντι από την Αντίπαρο. Ταυτίζεται με την αρχαία Πρεπέσινθο από τους γεωγράφους Στράβωνα και Πλίνιο των οποίων είναι και οι μοναδικές αναφορές, καθώς δεν υπάρχει καμία αναφορά για την ιστορία του σε άλλες αρχαίες πηγές.

 Οι πρώτες αρχαιολογικές έρευνες στο Δεσποτικό πραγματοποιήθηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα από τον Χρήστο Τσούντα, ο οποίος ανέσκαψε δύο πρωτοκυκλαδικά νεκροταφεία (3η χιλιετία π.Χ.) στη θέση Ζουμπάρια με 14 κιβωτιόσχημους τάφους και Λιβάδι με 18, καθώς και θέση πρωτοκυκλαδικοί οικισμού στη θέση Χειρόμυλος. Λίγα χρόνια μετά ο Άγγλος περιηγητής Theodore Bent είχε επισκεφθεί το Δεσποτικό και είχε γράψει ότι ανέσκαψε θεμέλια αρχαίου ναού κοντά στη θέση Μάντρα στη βορειοανατολική πλευρά του νησιού. Το 1959 ο τότε Έφορος Κυκλάδων Νικόλαος Ζαφειρόπουλος διενήργησε ανασκαφή έρευνα στα Ζουμπάρια όπου ήρθαν στο φως και άλλοι πρωτοκυκλαδικοί τάφοι. Μετά την ανασκαφή στα Ζουμπάρια πραγματοποίησε για δύο ημέρες ανασκαφική έρευνα στη θέση Μάντρα και έγραψε ότι αποκαλύφθηκε τμήμα οικίας, πιθανόν ρωμαϊκών χρόνων. Εντός της οικίας ο Ζαφειρόπουλος βρήκε διάφορα αρχιτεκτονικά μέλη από δωρικό κτίριο αρχαϊκών χρόνων, τα οποία θεώρησε ότι είχαν επαναχρησιμοποιηθεί στο φερόμενο ως ρωμαϊκό κτίριο. Το 1895 οι αρχιτέκτονες G. Gruben, M. Schuller, K. Schnieringer και A. Ohnesorg από το Πολυτεχνείο του Μονάχου, μετά την επίσκεψή τους στη θέση Μάντρα, μελέτησαν και δημοσίευσαν τα δωρικά μέλη που βρίσκονταν διάσπαρτα στο χώρο. Σύμφωνα με αυτούς, κιονόκρανα, γείσα και τρίγλυφοι λόγω τυπολογίας και μεγέθους προέρχονταν από το ίδιο αρχαϊκό κτίριο στο οποίο αναφερόταν και ο Ζαφειρόπουλος και το οποίο τοποθέτησαν χρονολογικά γύρω στο 500 π.Χ.
 Το 1996 ο Γιάννος Κουράγιος ως αρχαιολόγος της ΚΑ Εφορείας Προϊστορικών και Κυκλαδικών Αρχαιοτήτων επισκέφθηκε για πρώτη φορά τη θέση Μάντρα. Μετά από σύντομη επιφανειακή έρευνα εντοπίσθηκαν αρχαίοι μαρμάρινοι δρόμοι, θραύσματα μαρμάρινων αρχιτεκτονικών μελών και μερικώς ορατοί τοίχοι. Ο εντοπισμός τους έκανε επιτακτική την έναρξη ανασκαφικής έρευνας στη θέση, η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα και αποτελεί έργο ζωής για τον αρχαιολόγο Γιάννο Κουράγιο.

 Τα αποτελέσματα της έρευνας αποκάλυψαν ένα μεγάλο αρχαϊκό ιερό αφιερωμένο στον Απόλλωνα. Έχουν ανασκαφεί έντεκα κτίρια και στην άκρη της χερσονήσου διακρίνονται διάφορα άλλα κτίσματα, όπως κυκλικός πύργος, που δεν έχουν ακόμα ανασκαφεί. Η αποκάλυψη του ιερού καθίσταται ιδιαίτερα σημαντική, αφού πρόκειται για ένα άγνωστο μέχρι πρότινος κυκλαδικό ιερό, το οποίο δεν αναφέρεται σε καμία γνωστή αρχαία πηγή.

Το ιερό του Απόλλωνα

 Το ιερό ήκμασε την ύστερη αρχαϊκή περίοδο (β΄μισό 6ου αιώνα). Η θέση του είναι προσβάσιμη μόνο από την ανατολική ακτή, από ένα ιδιαίτερα υπήνεμο λιμάνι, με απρόσκοπτη θέα προς την Αντίπαρο, τη Σίφνο, τις Β. Κυκλάδες, αλλά σταδιακά τα κτίρια εξαπλώθηκαν σε όλη τη χερσόνησο. Η κατ' εξοχήν λατρευόμενη θεότητα στο ιερό ήταν ο Απόλλωνας όπως μαρτυράται από ενεπίγραφα όστρακα, από αγγεία του 6ου και 5ου αιώνα π.Χ στα οποία αναγράφεται το όνομα ή τα αρχικά του Απόλλωνα. Πιθανή είναι η λατρεία της αδελφής του Απόλλωνα, Άρτεμις καθώς υπάρχουν ευρήματα που συνάδουν με τη λατρεία γυναικείας θεότητας. Στη κλασσική περίοδο λατρευόταν στο ιερό και η θεά Εστία με το επίθετο Ισθμία.

Ευρήματα στο λατρευτικό κτίριο

 Ήρθαν στο φως πλήθος αντικειμένων κυκλαδικής, κορινθιακής, ανατολικο-ιωνικής και αιγυπτιακής προσέλευσης. Τα ευρήματα τοποθετήθηκαν κάτω από τις πλάκες του δαπέδου κατά την ανέγερση του ναού στο β' μισό του 6ου αιώνα π.Χ. Η εξαιρετική ποιότητά τους, η μακρινή προέλευση κάποιων, ο τρόπος τοποθέτησής τους, υποδηλώνουν την αναθηματική ιδιότητά τους. Στα ευρήματα περιλαμβάνονται κεραμικά αγγεία, πήλινα ειδώλια, μεταλλικά αντικείμενα, ψήφοι, σφραγιδόλιθοι, χρυσά αντικείμενα, πόρπες από ελεφαντοστό καθώς και ένα κέλυφος από αυγό στρουθοκαμήλου.

Πήλινο αγαλμάτιο

 Το σημαντικότερο από τα ευρήματα είναι το τμήμα δαιδαλικού ειδωλίου γυναικείας μορφής, το οποίο είχε τοποθετηθεί με ιδιαίτερη φροντίδα κάτω από τις πλάκες του δαπέδου. Σώζεται μόνο το άνω μέρος του κορμού, από τη μέση και πάνω. Χρονολογείται γύρω στο 675-650 π.Χ και ταυτίζεται με το πρωιμότερο λατρευτικό είδωλο του ιερού.

Γλυπτική

 Έχουν βρεθεί πάνω από 30 τμήματα αρχαϊκών γλυπτών κυρίως κούρων. Ο αριθμός και η ποιότητα των γλυπτών αποτελούν αδιάσειστη απόδειξη της αίγλης, της λαμπρότητας, και του πλούτου του ιερού. Όλα είναι σμιλευμένα στο μοναδικής ποιότητας παριανό μάρμαρο και αντανακλούν τα χαρακτηριστικά της απαράμιλλης παριανής σχολής γλυπτικής, αλλά και άλλων εργαστηρίων.

Τελετουργικό Εστιατόριο

 Οι έρευνες ανέδειξαν δίπλα από το  ναό το τελετουργικό εστιατόριο που αποτελεί μια μοναδική πρωτοτυπία των Παριανών αρχιτεκτόνων. Το εστιατόριο είχε στοά με οκτώ δωρικούς κίονες και επικλινή στέγη με κεραμίδια. Είχε τρία δωμάτια με ανάκλιντρα, όπου έτρωγαν ξαπλωτοί οι άνδρες. Οι θυσίες των ζώων που πρόσφεραν οι πιστοί, γίνονταν με το φως της μέρας στους βωμούς, αποκλειστικά από τους ιερείς και μετά ακολουθούσε το γεύμα που αποτελούνταν από συγκεκριμένα μέλη των θυσιασμένων ζώων, όπως τα πίσω άκρα και οι κλείδες αλλά ποτέ τα εντόσθια. Τα ζώα που επιλέγονταν να ευχαριστήσουν τους θεούς ήταν μεγάλα θηλαστικά και έπρεπε να είναι τα καλύτερα.

Συμπεράσματα της αρχαιολογικής έρευνας

 Η αρχαιολογική έρευνα στο Δεσποτικό έχει δείξει ότι κατά την αρχαϊκή περίοδο άκμασε ένα ιερό με μεγάλη ακτινοβολία που συγκέντρωνε πιστούς απ' όλο τον ελλαδικό χώρο, ταξιδιώτες από τη Μικρά Ασία, τη Φοινίκη, τη Κύπρο, τη Σικελία. Κοσμείται με λαμπρούς αναθηματικούς κούρους, αφιερώματα των πιστών στο θεό Απόλλωνα. Η λατρεία του θεού του φωτός και της μουσικής, συμβόλου του λυρισμού και της αρμονίας, συχνά συνοδευόταν από αυτή της δίδυμης αδελφής του, και ήταν μια από τις κυριότερες λατρείες στις Κυκλάδες. Το ιερό λειτούργησε κατά την διάρκεια των κλασικών χρόνων, όταν εισάγεται η λατρεία της θεάς Εστίας, προστάτιδας των οίκων των ναυτικών. Η λειτουργία συνεχίσθηκε στα ελληνιστικά χρόνια ως τις αρχές του 2ου αιώνα π.Χ. Στη Ρωμαϊκή περίοδο η θέση είχε καθαρά οικιστική χρήση. Κατοικήθηκε έως τον 6ο αιώνα μ.Χ. ενώ κατόπιν εγκαταλείφθηκε για αιώνες. Ξανακατοικήθηκε στα υστεροβυζαντινά και μεταβυζαντινά χρόνια, κατόπιν λεηλατήθηκε από πειρατές, και εγκαταλείφθηκε οριστικά τον 17ο αιώνα.
 Ωστόσο αυτό το τόσο σημαντικό ιερό δεν αναγράφεται στις γνωστές αρχαίες γραπτές πηγές και ως εκ τούτου προκύπτουν πολλά ερωτήματα, μεταξύ άλλων, για τον ιδρυτή του. Όλες οι έως τώρα ενδείξεις στρέφονται στο πλέον κοντινό και ισχυρό εκείνη την εποχή νησί, την Πάρο.
 Το Δεσποτικό είναι σήμερα κηρυγμένος αρχαιολογικός χώρος και απαγορεύεται κάθε είδους δόμηση επάνω στο νησί. Οι εργασίες συνεχίζονται στο Ιερό του Απόλλωνα, αλλά και σε άλλες θέσεις στο νησί και σκοπεύουν στην δημιουργία ενός αρχαιολογικού πάρκου στο οποίο ο επισκέπτης, όταν παραδοθεί στο κοινό, θα μπορεί να βιώσει μια μοναδική περιήγηση στην ιστορία των Κυκλάδων ανά τους αιώνες.
 Διαπιστώνουμε ότι οι άνθρωποι ανέκαθεν επιθυμούσαν και επιχειρούσαν μια σχέση με το θεό χτίζοντας λαμπρούς ναούς, προσφέροντας θυσίες και αναθήματα. Η ανάγκη αυτή είναι ισχυρή και διαχρονική όπως διαφαίνεται από την μακρινή προέλευση των αναθημάτων του Δεσποτικού. Αλλά και οι κούροι μας ''μιλούν'' και μας αποκαλύπτουν με το αρχαϊκό τους μειδίαμα, ότι πιθανότατα οι πιστοί επιθυμούσαν να προσφέρουν μια εικόνα απόλυτης ομορφιάς που δεν αναπαριστούσε ούτε θεό ούτε άνθρωπο, αλλά ''έπλαθε'' την ιδέα του θεού. Σήμερα τα αναθήματα αντικαταστάθηκαν από τα τάματα και εξακολουθούν να προσφέρονται, δείχνοντας την επιδίωξη του ανθρώπου για την αισθηματική και πνευματική επικοινωνία με την ανάμνηση του Θεού.

Πως θα πάτε:

 Το Δεσποτικό προσεγγίζεται μέσω της Αντιπάρου με καραβάκι από το λιμάνι του Αγίου Γεωργίου με καθημερινά συχνά δρομολόγια. (απόσταση 900 μέτρα). Για πληροφορίες πατήστε ΕΔΩ. Το καραβάκι μπορεί να σας πάει για κολύμπι σε δύο παραλίες του Δεσποτικού με υπέροχα νερά και να σας περιηγήσει σε πανέμορφες θαλάσσιες σπηλιές της Αντιπάρου. Για να πλοηγηθείτε στο Δεσποτικό με τους χάρτες του HERE WeGo πατήστε ΕΔΩ.

Αντίπαρος

 Η Αντίπαρος είναι ένα στολίδι του Αιγαίου. Ένα νησί με ιστορία,δαντελωτές ακρογιαλιές, μαγευτικούς σμαραγδένιους κόλπους, θαλάσσιες σπηλιές και ένα μοναδικό σπήλαιο, περιμένει τον επισκέπτη να τον μαγέψει. Συνδέεται με τη Πάρο μέσω της Παροικιάς και της Πούντας. Από την Πούντα υπάρχουν δρομολόγια κάθε μισή ώρα και σε 8 λεπτά θα βρίσκεσθε στην Αντίπαρο.

Καταρράκτες απίστευτης ομορφιάς

 Στο κοσμοπολίτικο Νυδρί της Λευκάδας βρίσκεται το φαράγγι Δημοσάρι με τους πανέμορφους καταρράκτες. Η πρόσβαση είναι εύκολη και η ανταμοιβή πολύ μεγάλη. Στο δρόμο της Λευκάδας προς Νυδρί υπάρχουν πινακίδες που μέσω ελαιώνων οδηγούν τον επισκέπτη στο φαράγγι. Η διαδρομή είναι εύκολη για κάθε περιηγητή,απαιτεί μόνο λίγη προσοχή καθώς οι πέτρες σε μερικά σημεία γλιστρούν.

 Από τα πρώτα βήματα το τοπίο γίνεται ηπειρωτικό και η κοντινή παραλία ξεχνιέται. Καταπράσινη βλάστηση,δέντρα που τεντώνονται να φτάσουν τον ουρανό και ο ήχος του νερού που χτυπά το βράχο συνθέτουν το τοπίο. Στα χαμηλότερα σημεία δύο λιμνούλες σε προκαλούν με τη σμαραγδένια ομορφιά τους .

Μετά την ηρεμία και τη γαλήνη στην έξοδο από το φαράγγι υπάρχει καφενείο δίπλα από τον αιωνόβιο πλάτανο. Λίγο πιο κάτω μια επιγραφή θυμίζει ότι για τον ορμητικό καταρράκτη έγραψε ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης το ποίημα  ''Το ξεριζωμένο δέντρο''.

H δορυφορική φωτογραφία της περιοχής:

και ο σύνδεσμος για πλοήγηση με τους χάρτες HERE ΕΔΩ

Ο μικρός Παράδεισος της Ακαρνανίας

Οι πηγές του Βάρβαρου είναι ένας τόπος ανέγγιχτος, σπάνιας και άγριας ομορφιάς. Βρίσκεται ανάμεσα στα Ακαρνανικά όρη και τον Αμβρακικό κόλπο. Απέχουν 4 χιλιόμετρα από το χωριό Τρύφος, 50 χιλιόμετρα από το Αγρίνιο, 22 χιλιόμετρα από την Αμφιλοχία και 27 χιλιόμετρα από τη Βόνιτσα. Πρόκειται για υδροθειούχες πηγές που αναβλύζουν στη δεξιά πλευρά του ποταμού Αλευρά.

 Εδώ έζησε και ασκήτεψε ο Άγιος Βάρβαρος (820 μ.χ). Πριν γίνει Άγιος ήταν πειρατής και κατατρομοκρατούσε  τους κατοίκους της περιοχής. Σήμερα κοντά στη σπηλιά που ασκήτεψε υπάρχει εκκλησία στο όνομά του.

Ο επισκέπτης που θα φτάσει εδώ και μπει στο πλακόστρωτο μονοπάτι που κινείται προς την είσοδο του φαραγγιού,  πρώτα θα ακούσει τον ήχο από τους καταρράχτες. Είναι τρεις και βροντούν και αφρίζουν καθώς τα νερά τους πέφτουν με ορμή πάνω στις πέτρες της Ακαρνανίας.

 Ανηφορίζοντας η ομορφιά γίνεται τόσο έντονη που ο περιπατητής ξαφνιάζεται. Η περιοχή μοιάζει με κρυμμένο μαργαριτάρι. Πλατάνια γέρνουν πάνω από πανέμορφες φυσικές λιμνούλες που σε προκαλούν να κολυμπήσεις στα καταπράσινα και κρυστάλλινα νερά τους. Το τοπίο προσφέρει ανείπωτη γαλήνη και σπάνια αίσθηση χαράς.

 Το μεγαλείο της φύσης και η απαράμιλλη ομορφιά της δεν μπορούν να αποτυπωθούν σε καμία φωτογραφία. Ο παράδεισος περιμένει τον περιηγητή να περπατήσει το φαράγγι, να ακούσει τον ήχο του καταρράκτη, να κολυμπήσει στα παρθένα νερά της λίμνης, να αισθανθεί τη μαγεία και να αναλογισθεί πόσο εν σοφία είναι σμιλευμένες οι ομορφιές της Φύσης...

H δορυφορική φωτογραφία της περιοχής:

και ο σύνδεσμος για να πλοηγηθείτε με τους χάρτες της HERE ΕΔΩ