''Να μείνει ώς έχει'' αμόλυντο και ανέγγιχτο.
Αυτό επιθυμεί ο αρχιτέκτονας Θεόφιλος Χάνσεν που σχεδίασε το κτίριο του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών με δωρεά του Γεωργίου Σίνα.
Άραγε γιατί να μείνει ανέγγιχτο; Αντιπροσωπεύει την τελειότητα; Πώς ορίζεται το τέλειο; Εάν δεν πρέπει να αγγιχθεί, πως μπορεί να φιλοξενεί;
Έναυσμα για παρατήρηση μας δίνει το ''Θέατρο της Εξαφάνισης'' του Αργεντινού εικαστικού Αντριάν Βιλάρ Ρόχας, που παρουσιάζεται στο Λόφο των Νυμφών και στο χώρο του Αστεροσκοπείου, από την 1η Ιουνίου έως την 24η Σεπτεμβρίου 2017.
Ας περιηγηθούμε λοιπόν μέσα στα μονοπάτια της εικαστικής τέχνης και ας παρατηρήσουμε.
Περνώντας τη καγκελόπορτα και στρίβοντας αμέσως δεξιά, μια περιοχή έντονης βλάστησης, με καρπούς ανεπάντεχα λες χωμένους στα φυλλώματα, προκαλεί την έκπληξη.
Τα χρώματα υπέροχα, σαν μετουσίωση ζωής πάνω στα αρχαία χώματα, τονίζονται από τον πρωινό ήλιο. Τα τζιτζίκια τραγουδούν και η ελαφριά μυρουδιά της γης και των φυτών πλανιέται στην ατμόσφαιρα.
Άραγε, αυτό το υπέροχο μονοπάτι που οδηγεί; Θα αναρωτηθεί κανείς.
Στα επόμενα κιόλας βήματα έρχεται η απάντηση, καθώς εμπρός μας, αποκαλύπτεται μια περιοχή γυμνή, δίχως βλάστηση γεμάτη χώμα και σπηλιές.
Εκθέματα διασκορπισμένα στο χώρο προκαλούν τον επισκέπτη να ανακαλύψει, μια άλλη πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα γκρίζα που μοιάζει σαν το κομμάτι της συνείδησης του ανθρώπου όπου απωθεί και αποθηκεύει δυσάρεστα γεγονότα. Όσο όμως και αν απωθούνται, υπήρξαν και δημιούργησαν κάποιες από τις σημερινές συνθήκες της ζωής. Είναι μια ζώνη που η σκληρή εικόνα του πολέμου έχει μετατρέψει τη ζωή σε θάνατο και γκρίζα στάχτη..Μια γκρίζα ζώνη που επιχειρεί να συγκλονίσει και να αφυπνίσει ταυτόχρονα. Να θυμίσει την τραγικότητα κάθε πολέμου και κάθε χωριστικότητας.
Δίπλα στην στάχτη και τα κόκκαλα μια φωλιά πουλιού πάνω σε ένα στρατιωτικό κράνος στέλνει το δικό της μήνυμα. Έχει μέσα αυγά και μπογιές ζωγραφικής. Ναι! Μέσα από τις στάχτες του πολέμου μπορεί να γεννηθεί μια νέα ζωή και να ''ζωγραφιστεί'' με τα ωραιότερα χρώματα. Αρκεί η καρδιά να στραφεί από το μίσος στην αγάπη και ο νους να ατενίσει τις κορυφές του πνεύματος όπου κατοικούν η ανδρεία, η δικαιοσύνη και η ειρήνη.
Η προθήκη με τις σημαίες του ''κόσμου'' σε καλεί να αναλογιστείς τους συμβολισμούς.
Επιτρέπεται άραγε το υπέρτατο και ιερό σύμβολο ενός έθνους, η σημαία, να είναι κουρελιασμένη; Ας ψάξουμε για την απάντηση.
Στη συνέχεια σας παραθέτουμε φωτογραφικό υλικό και σας προτείνουμε να επισκεφθείτε το ''Θέατρο της Εξαφάνισης'' του εξαιρετικού Adrian Villar Rojas, και να εξάγετε τα δικά σας συμπεράσματα.
Εμείς θα συνεχίσουμε την επίσκεψή μας παρατηρώντας και προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσουμε τα μηνύματα. Βρισκόμαστε ακόμη στη γκρίζα ζώνη κοιτάζοντας την προθήκη που περιέχει στο πάνω μέρος το σκελετό ενός μαυροπόδαρου άλμπατρος.
Πληροφορηθήκαμε ότι ανήκει στα υπό εξαφάνιση είδη. Άραγε τι ωθεί ένα είδος στην εξαφάνιση; Είναι σχέδιο του Δημιουργού, ή απόρροια της ανυπακοής των ανθρώπων στους προαιώνιους νόμους; Έχει το δικαίωμα ο άνθρωπος να φέρεται καταστροφικά στα άλλα έμβια όντα της Γης; Μήπως κάθε μορφή ζωής στον πλανήτη είναι το ίδιο ιερή; Μήπως τα πάντα είναι τοποθετημένα με σοφία και αγάπη; Μήπως όταν διαταράσσεται το σύνολο της Δημιουργίας τα αποτελέσματα είναι καταστροφικά για την ανθρωπότητα;
Στο κάτω μέρος της προθήκης βρίσκεται ο σκελετός της Λούση που θεωρείται ο αρχαιότερος πρόγονος του ανθρώπου. Έζησε στην Αιθιοπία πριν από 3,2 εκατομμύρια χρόνια. Από τον πρόγονο αυτόν οι επιστήμονες λένε προήλθε ο σημερινός άνθρωπος. Του χαρίστηκε, του ανθρώπου αυτού, το υπέρτατο και μοναδικό δώρο του λόγου. Με αυτόν δημιούργησε πολιτισμό αλλά και με αυτόν κάθισε στο τραπέζι του πολέμου και κατέστρεψε το πολιτισμό. Κάθε στιγμή όμως στη ζωή του, πάλι του χαρίζεται το δώρο της επιλογής. Μέσω της διάκρισης μπορεί να αποφασίσει αν θα πράξει το αγαθόν και το μη αγαθόν. Το φτερό του άλμπατρος προσφέρεται στον άνθρωπο. Μπορεί να το βουτήξει στο μελάνι και να γράψει τη δική του ιστορία. Θα είναι μια λαμπρή ιστορία πολιτισμού και πνευματικής ανέλιξης, ή θα είναι μια πορεία προς την αδικία, τον όλεθρο και το πόλεμο;
Η γκρίζα ζώνη αφού μας έδωσε τα μηνύματά της τελειώνει. Σε αδιέξοδο. Σε προκαλεί να μπεις ξανά στο μονοπάτι της ζωής και της βλάστησης. Εκεί που οι σπόροι καρπίζουν καθώς κυριαρχεί το φως και η αλήθεια. Τα καλαμπόκια δίπλα μας λικνίζονται από το αεράκι και μας "λένε" ότι φυτρώνουν στην Αργεντινή στην Ελλάδα και στη Τουρκία.
Ζητάνε χώμα και εργασία για να μας δώσουν τροφή. Το χώμα, μας χαρίστηκε. Η εργασία σε συνθήκες ειρήνης είναι ευλογία. Πάλι εμείς θα επιλέξουμε. Οι όψεις του νομίσματος βρίσκονται εντός μας και εμπρός μας κάθε στιγμή και μας παρουσιάζονται από τον Adrian Villar Rojas τόσο δυνατά στις επόμενες εικόνες....
Με τις σκέψεις αυτές "βγαίνουμε" από το ''Θέατρο της Εξαφάνισης''. Σύμφωνα με όσα παρατηρήσαμε και νοιώσαμε πιστεύουμε ότι μπορεί ο χώρος να παραμείνει" ανέγγιχτος" και "αμόλυντος" και ταυτόχρονα να φιλοξενεί τα έργα ενός εικαστικού, εάν αυτός υπηρετεί το πολιτισμό και τις αξίες του. Πρέπει να δίνεται η δυνατότητα στη Τέχνη να υπηρετεί τη Ζωή, την Πρόοδο, την Ειρήνη και τα αποτελέσματά της να βρίσκουν την κατάλληλη θέση ώστε να προσφέρονται στο κοινό.
Μπροστά μας η Ακρόπολη κάτω από το φως του Ελληνικού ουρανού στέκει πάνω στο βράχο γεμάτη κάλος, ρυθμό και αρμονία. Είναι ένα λαμπρό έργο της αλήθειας που έχει αγγίξει την αιωνιότητα. Μακάρι η ανθρωπότητα να αντισταθεί στον άκρατο υλισμό της εποχής μας, στρεφόμενη σε δημιουργία έργων πολιτισμού που προσφέρουν τροφή για πνευματική ανέλιξη.
Σαν επίλογο θα θέλαμε να πούμε ένα μπράβο στους ανθρώπους που πλαισιώνουν τον Πολιτιστικό και Αναπτυξιακό Οργανισμό ΝΕΟΝ. Με προθυμία, κατάρτιση, ευγένεια και χαμόγελο δίνουν πληροφορίες, ξεναγούν τον επισκέπτη, ενώ ταυτόχρονα τον ωθούν να εξάγει τα δικά του συμπεράσματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου